Yollar, yolculuklar, düşler...

Çocuk olamadan büyüdüm sanki ben. İlkokula seksenlerden önce başlayan her büyük şehirli gibi, büyüklerin sokaklardaki çocuklara zarar verebilecek tehlikeli oyunları nedeniyle, sokağın keyfinden kısmen yoksun, apartman içinde oynanabilen oyunlarla geçti çocukluğum. İp atladım, beş taş oynadım... Ama bolca hayal kurdum. Kendime oyun kahramanları yarattım. Bazen kendim, kahraman oldum. Televizyon girince hayatımıza, çizgiden yaratılan harika dünyaların keyfine vardım. Heidi'yi , Şeker Kız Candy'i, Arı Maya'yı, Tom ve Jerry'i, Pempe Panter'i, Taş Devri kahramanlarını tanıdım... Onların da dünyası, benim hayal dünyamdan farklı gelmedi bana. İyi olanların kazandığı ve mutlu olduğu hayatlardı hepsi... Yıllar geçip büyüdüğümü sandığımda, erkenden olgunlaşmak zorunda kalan o çocuğun sesi oldu hep kulaklarımda. Attığım her kahkahada, yediğim her pamuk şekerde, izlediğim her çizgi filmde, çocukluğum göz kırptı bana... Çocukları mutlu etmenin, dünyada her şeye bedel old...

(❤) Mavi huydur   bende (*)... Gönül penceremde, en sevdiğim renk maviye açılsa da, severim tüm renkleri umutla yine de. İnsanları, durumları, şehirleri de bir renkle tanımlamak, anılarımda öyle iz bırakmalarını sağlamak iyi gelir bana. Kars beyazdır, Kaş turkuaz... Mardin sarıdır, Antakya ebruli... Artvin yeşildir, Ankara gri... Ben değilim aslında bu renkleri  yakıştıran şehirlere. Hayat doğal olarak buluyor, bulduruyor yakışanını. Isparta Keçiborlu kazası Kuyucak Köyü de böyle bulmuş olurunu. Moru seçmiş... Yeri göğü mor kılmışlar, kucak kucak, mis gibi sunuyorlar gelenlere... (❤) Bu sene Temmuz ayında Göller Bölgesine doğru yaptığım bir haftasonu kaçamağında gidip gezdiğim ve hayran kaldığım bu köyün adını, ilk defa "Gelecek Turizmde" diye anılan bir destek programında gördüm aslında. O tarihe kadar benim bildiğim tek Kuyucak, Sebahattin Ali'nin romanına kahraman olan Yusuf'un doğduğu Aydın'ın bir kazasıydı oysa. Kültür ve Turi...