Herşeye rağmen, kıymetlisin hayat ...
Yeni umutlar, yeni başlangıçlar ummuştum bu yıla başlarken, ama kader bana gülüyormuş, bilemedim. Sağlık, huzur ve bolca seyahatti beklentim... Her biri, varsa ömrüm, sonraki yıllara ertelendi...
Sağlıkla ilgili ciddi sınavlarım oldu. Hastalıklar, ameliyatlar yaşansa da, sonu iyilik olan bu dertleri kafaya takmamaya çalıştım yine de. Tökezledikçe, her zaman olduğu gibi tutunacak dallar buldum ve ayağa kalkmayı başardım kendimce.
"İyiyim artık" dediğim anda, kalbim hiç ummadıklarım tarafından fena halde kırıldı. Bencilliğe, acımasızlığa, hoşgörüsüzlüğe, şımarıklığa, hadsizliğe olan dayanma gücüm mü azalmış bilmiyorum ama, canım bu sefer fena yandı. İnsanlığımı kaybetmeden, benim için hata olanlardan vazgeçtim usulca. "Bu da geçer ya hu" diyerek, kendi huzur alanımı koruma altına aldım bir kez daha.
Tüm bu yaşadıklarım, hayatın beni daha büyük bir acıya hazırlaması içinmiş meğer. Yıllar önce aile tarihimizin başladığı o güzel günün 2018 yılına denk gelen sabahında, canım babam ellerimin arasında son nefesini vererek melek olmayı seçti ne yazık ki... Yüreğimdeki yangın biraz olsun dindiğinde, yıl boyunca yaşadıklarımın, bu acının yanından bile geçemeyecek basit şeyler olduğunu düşündüm.
Biz ne dilersek dileyelim, ne umarsak umalım, hayat bize kendi elindekini sunuyor sadece... Torbanın içinden mutluluk kadar hüzün de çıkıyor... Sağlık kadar hastalık da, güzellik kadar çirkinlik de, bolluk-bereket kadar yokluk-yoksunluk da... Payımıza kaç nefes düştüyse o kadar soluyoruz hayatı, ne bir eksik ne bir fazla... O yüzden büyük laflar etmeden, sahip olduklarımız için şükrederek, dolu dolu yaşamak, kalp kırmamak, samimiyetten, doğruluktan uzaklaşmamak lazım bence. Ve varlığı ile mutlu olduğumuz herkesle bolca anı biriktirmek, onlara sımsıkı sarılmak... Sevdiklerimizin nefeslerini, seslerini duyamayacağımız günler geldiğinde, geriye kalan o güzel anılara tutunmak iyi geliyor insana çünkü.
Yılın sona ermesine iki gün kala karşıma bir lamba cini çıkıp "dile benden ne dilersen" dese; "sevdiklerimle dolu dolu bir ömür" demekten başka bir şey gelmiyor içimden o yüzden. Bu olursa, herşey olur...
Gerisi koca bir HİÇ!
Sağlıkla ilgili ciddi sınavlarım oldu. Hastalıklar, ameliyatlar yaşansa da, sonu iyilik olan bu dertleri kafaya takmamaya çalıştım yine de. Tökezledikçe, her zaman olduğu gibi tutunacak dallar buldum ve ayağa kalkmayı başardım kendimce.
"İyiyim artık" dediğim anda, kalbim hiç ummadıklarım tarafından fena halde kırıldı. Bencilliğe, acımasızlığa, hoşgörüsüzlüğe, şımarıklığa, hadsizliğe olan dayanma gücüm mü azalmış bilmiyorum ama, canım bu sefer fena yandı. İnsanlığımı kaybetmeden, benim için hata olanlardan vazgeçtim usulca. "Bu da geçer ya hu" diyerek, kendi huzur alanımı koruma altına aldım bir kez daha.
Tüm bu yaşadıklarım, hayatın beni daha büyük bir acıya hazırlaması içinmiş meğer. Yıllar önce aile tarihimizin başladığı o güzel günün 2018 yılına denk gelen sabahında, canım babam ellerimin arasında son nefesini vererek melek olmayı seçti ne yazık ki... Yüreğimdeki yangın biraz olsun dindiğinde, yıl boyunca yaşadıklarımın, bu acının yanından bile geçemeyecek basit şeyler olduğunu düşündüm.
Biz ne dilersek dileyelim, ne umarsak umalım, hayat bize kendi elindekini sunuyor sadece... Torbanın içinden mutluluk kadar hüzün de çıkıyor... Sağlık kadar hastalık da, güzellik kadar çirkinlik de, bolluk-bereket kadar yokluk-yoksunluk da... Payımıza kaç nefes düştüyse o kadar soluyoruz hayatı, ne bir eksik ne bir fazla... O yüzden büyük laflar etmeden, sahip olduklarımız için şükrederek, dolu dolu yaşamak, kalp kırmamak, samimiyetten, doğruluktan uzaklaşmamak lazım bence. Ve varlığı ile mutlu olduğumuz herkesle bolca anı biriktirmek, onlara sımsıkı sarılmak... Sevdiklerimizin nefeslerini, seslerini duyamayacağımız günler geldiğinde, geriye kalan o güzel anılara tutunmak iyi geliyor insana çünkü.
Yılın sona ermesine iki gün kala karşıma bir lamba cini çıkıp "dile benden ne dilersen" dese; "sevdiklerimle dolu dolu bir ömür" demekten başka bir şey gelmiyor içimden o yüzden. Bu olursa, herşey olur...
Gerisi koca bir HİÇ!
2018 hiç birimiz için güzel geçmedi sevgli Sonat. Seninse kaybın acın çok büyük. Ama çok güzel anılar var geride, güzel yaşanmış bir hayat var. Bu da avuntun olacak resimlere bakıp şiir defterlerini okuyup duygulanacaksın. Atilla İlhanın dizelerinde ki gibi ayrılık da sevdaya dahil.. Benim de hayatım karman çorman, bu karışıklık içinde de tam yeni yıla girerken en yakın olduklarımdan darbeler yedim. O yüzden duygularını çok iyi anladım arkadaşım. İnsanın olduğu yerde herşey var herşeye hazırlıklı olmak lazım. Sıradan zamanlarda çok küçük şeyler için insanlar birbirlerine ne kazıklar atıyor. Ya büyük şeyler sözkonusu olduğunda hayatın gibi mesela. Oralarda insanın gelebileceği en uçları anlatan bir film izledim biraz önce Bergman'ın Utanç filmini. Bizi utanç kurtaracak demiş usta. Ne zaman utanacak bu insanlık daha ne kötülükler görmek gerekiyor.Çok fena bir ruh halinde gittikçe ümitsiz yazmaya başladım...Burada artık sen gib bir dilekle sonlandırayım yazımı. 2019 bize sevdiklerimizle mutlu zamanlar getirsin. Sevdiğimiz ve bizi seven insanlarla...Aylin
YanıtlaSilAylin'cim, anılar gerçekten güç veriyor insana. Bunu biliyordum da, bu süreçte pekiştirdim. Babamın bende kalan güzel anılarıyla idare etmeyi öğreniyorum şimdilerde. Acısıyla tatlısıyla gün ne getiriyorsa onu yaşamak gerek sonuçta. Dün iki konser bileti aldım umut olsun diye. Bir de bir dahaki haftasonuna bir Ege kaçamağı sıkıştırdım... Böyle böyle karışacağım hayatın içine. Yani öyle olmasını umuyorum.
YanıtlaSilArtık herkese karşı iyi olmak istemediğimi de net bir şekilde anladım. Çünkü insanlar gerçekten bu güzel duyguları sömürüyor, kullanıyor ve kendini kötü hissetmene sebep oluyor. Bir de gerek yok. Değer verdiklerinle, canını yakanların aynı mesafede hayatının içinde olması anlamsız. O yüzden takılmamak lazım. Affetmek erdem, ama o da bir yere kadar. Sıkma sen de canını.
Biz önümüzdeki güzel günlere bakalım. Dostlukla, sevgiyle...